Coś nowego...

Hejka, mam nadzieję, że mój blog choć w niewielkim stopniu was zainteresuje. Pisanie książek od zawsze było moją wielką pasją i wiele osób już od dawna mnie namawiało abym podzieliła się swoją pasją na blogu. Więc tak tu trafiłam. W mojej książce postaram się was zaciekawić i wprowadzić w świat fantastyki, połączonej z rzeczywistością. Proszę o wyrozumiałość, spróbuję nie zanudzać długimi opisami;). Życzę wam miłej przygody z moim blogiem.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rozdział 2

2) Obudziłam się, czując ucisk. Oczy piekły tak bardzo, iż nie mogłam ich otworzyć, gdyż sprawiało mi to ogromny ból. Po kilku próbach osiągnęłam swój cel i oniemiałam. Widok, który ujrzałam był cudowny, ale przypomniał mi o rozmowie z Ophelią. Jej groźby były prawdziwe. Wyrzuciła nas z Togolesu. Nie chcąc dłużej zatracać się nad własnym losem, wstałam ( co było wielką udręką dla mojego, obolałego ciała) i zaczęłam zwiedzać mój nowy dom. Rozejrzałam się wokół siebie, a moje bolące oczy mało co nie wyschły mi z zachwytu. Salon był bardzo nowoczesny i utrzymany w jednolitym czarno-białym stylu. Z sufitu, od którego biła chłodna jasność halogenów zwisały szklane, niby popękane lustra, służące za lampę. Przede mną stały trzy czarne stoliki kawowe, również szklane ( nie chciałabym się powtarzać, ale naprawdę większość rzeczy była szklana). Kilka minut temu leżałam na jednej z trzech, skórzanych kanap. Po mej prawej stronie wisiał ogromny telewizor, a po przeciwnej prześliczna tapeta
Czytaj więcej

Rozdział 1

1) Biegłam. Nie myślałam o niczym innym. Po prostu się bałam, nie przypuszczałam nigdy, że coś podobnego może wydarzyć się mi. Mając sto sześćdziesiąt lat czułam się pewnie, a dodatkowo moja pozycja społeczna jeszcze bardziej podnosiła mnie w tym przekonaniu. Jednak to się stało… - Mamo! – krzyknęłam ledwo dysząc, dotarłszy do domu. – Chodź tu, szybko! Moja wystraszona matka zbiegła na dół, nie miała jeszcze nałożonego na siebie makijażu, jednakże i tak wyglądała pięknie. Jej proste, sięgające do pośladków włosy błyszczały po porannym umyciu. Na rękach miała krem, w którego rozsmarowywaniu jej przeszkodziłam. Kiedy znalazła się tuż obok mnie, zauważyłam, iż błękit jej oczu blednie. Bała się. - Kochanie, co się stało. - Ludzie! Ludzie tu są. Wjechali wielkimi maszynami zachodnią bramą, mają przerażający arsenał, tysiące ludzi. Oni chcą nas wszystkich zabić, zapewne w tej chwili ginie tam wiele wampirów. Najgorsze jest to, że cały swój sprzęt mają wykonany ze złota. Skąd oni w
Czytaj więcej